Lærum við að hlæja þegar kitlað er eða er það meðfætt svar?
Það er spurningin sem sálfræðingurinn Clarence Leuba prófessorinn lét setja sig til að skoða með því að nota börn sín, ekki síður, sem tilraunir.
Árið 1933 ákvað hann að hann myndi ekki hlæja í návist fyrsta barns síns meðan hann kitlaði hann.
Daglegt líf á heimilinu í Leuba var því gjörsneydd nema í eitt sérstakt tilraunatímabil.
Á þessu tímabili myndi hann hylja eigin andlit með grímu sem smeygði syni sínum svo að svipbrigði hans voru falin.
Jafnvel stjórnun á kitlinu var reynd.
Fyrst myndi hann kitla létt, síðan kröftugri.
Fyrst undir handarkrika, síðan rifbein, eftir höku, háls, hné og fætur.
Frú Leuba rennur upp
Að sögn gekk allt vel fram í lok apríl 1933 þegar kona hans skyndilega gleymdi öllum bókunum.
Eftir bað sonar síns gaf hún óvart stutta lotu af því að hoppa upp og niður á hnéð af hlátri meðan hún notaði orðin: „Hopp, hopp“!
Var tilraunin lögð í rúst?
Leuba var ekki viss.
En eftir sjö mánuði, með aðeins einni hláturskasti sem tengdist títlingi, voru niðurstöðurnar í.
Sonur hans hló hamingjusamlega þegar hann kitlaði.
Það virtist sem að með því að hlæja þegar kitlað er meðfædd viðbrögð.
Leuba var þó ekki sáttur við þetta og ætlaði að framkvæma sama próf á næsta barni sínu, stúlku.
Að þessu sinni var sama tilraunaaðferðin framkvæmd og tilhneigingu „Bouncy, hopp“ MrsLeuba var greinilega haldið í skefjum í sjö mánuði.
Í lokin náði Leuba sömu niðurstöðum – dóttir hans byrjaði ósjálfrátt þegar hún kitlaði þrátt fyrir að hafa aldrei verið sýnd.
Ábendingar um kitla
En það voru ekki allar tilraunagjafir og andlit falin á bakvið jólin í Leuba heimilinu, prófessor Leuba hlýtur að hafa orðið sérfræðingur auðkýfingur.
Hann fann besta leiðin til að fá börn sín til að hlæja var að kitla þau meðfram rifbeinunum og undir handleggjunum.
Þátturinn sem kom á óvart var einnig mikilvægur við að framleiða hámarks svörun.
Hann tók eftir því að börn hans myndu stjórna stigi kitlanna með því að halda fingri sínum, en myndi þá krefjast meiri kitlu.
Reference
Leuba, C. (1941) Tickling and laughter: two genetic studies. Journalof Genetic Psychology.
